نزدیک به پنج هزار سال پیش از میلاد ،مردم غارنشین فلات ایران در پی دگرگونی هایی که از لحاظ آب و هوا و تشکیل مزارح و چمن زارها به وجود آمده بود ،به دشت ها روی آوردند وزندگی تازه ای را آغاز کرده اند.کهن ترین مردم دشت نشین ،مردم محل سیک نزدیک کاشان بودند که آثار زندگی آن ها طی کاوش ها کشف شده است.میدان گاه باستانی سیلک با وسعت 110 هکتار است و دو تپه شمالی و جنوبی بافاصله 600 متر قرار دارد و پیشینه ای نزدیک به هفت هزار سال دارد.تپه سیلک در حقیقت زیگورات یا نیایشگاه مردمان باستانی بوده که از گل رس و سفال ساخته شده است.زیگورات سبک معماری مذهبی ویژه شهرهای عمده بین النهرین و ایران بوده است که طبق آن بنا بصورت برج مطبق هرمی شکل بنا میشده است.کشف دوک های نخریسی و سایر وسایل بافندگی نشان دهنده پیشرفته بودن صنعت نساجی در اقوام آن دیگ دوران است.در منطقه ،یک کوزه ذوب فلزات هم با همان قدمت پیدا شده است. زیگورات سیلک زیگورات سیلک قدیمی ترین زیگورات فلات ایران و بین النهرین است.سازه عظیم سیلک بر روی سکویی قرار گرفته که در شهر های اورارتویی و مادی میتوان مشابه آن یافت.چهار گوشه زیگورات رو به چهار جهت اصلی جغرافیایی بوده و سه طبقه و دو برجک قوس دار نیز در بالا ترین سطح زیگورات قرار دارند که رو به سمتی است که در طلوع آفتاب اولین شعاع های خورشید را جذب میکنند .بربالای زیگورات نیز اتاقکی قرار داشته است.