محوطه باستانی هفت تپه

محوطه باستانی هفت تپه در حاصلخیز ترین قسمت دشت خوزستان و بین رودخانه های دز و کرخه در وسط کشت زارهای نیشکر هفت تپه قرار دارد و شامل بقایای یک شهر و اجتماع بزرگ مربوط به دوره عیلامی میانه در سال های 1505 تا 1350 پیش از میلاد بوده که مجموعه ای از تپه های باستانی شهر {تیکنی}یا {کابناک}در تمدن عیلام را در خود جای داده است.مجموعه آرامگاه {تپتی اهر}که بر اساس سنگ نبشته ای مکشوفه،لقب آزاد کننده عیلام از استیلا و یوغ سلاطین کاسی بین النهرین دارد.بنای آرامگاه،آجری با طاق هلالی قدیمی ترین نمونه در جهان که از نمونه مشابه در چغازنبیل،200 سال قدیمی تر بوده بحساب می آید.در آرامگاه 23 اسکلت وجود داشته که 14 عدد آنها بطور منظم و در جوار یکدیگر و 9 اسکلت دیگر به علت نبود محل کافی بطور نامنظم بر روی پاهای ردیف اول انباشته شده بودند.شهر هفت تپه ،همانند شهر دور اونتاش و معبد چغازنبیل در سال 645 پیش از میلاد توسط سربازان آشوری با خاک یکسان شده است. موزه باستان شناسی هفت تپه باکاوش های محوطه هفت تپه و با هدف نگهداری،حفاظت و همچنین نمایش آثار محووطه های تاریخی هفت تپه و چغازنبیل ،در سال 1352 خورشیدی ساختمان موزه بنا شد .ساختمان با الهام از سبک معماری بومی و معماری عیلامی و متناسب با شرایط اقلیمی ساخته با شروع جنگ تحمیلی تعطیل و در سال 1377 خورشیدی،با عنوان مرکز مطالعات پایگاه چغازنبیل و هفت تپه بازگشایی و ساماندهی شده است.اشیا شامل کتیبه های گلی و آجری،پیکرک های سفالی نمادین شامل پیکرک های الهه مادر و نوازندگان اشیا عیلامی،اشیای مفرغی ،اشیای شیشه ای ،انواع ظروف ،گور خمره ها و تابوت های لعابی ،مجسمه شیر عقاب و اشیا سنگی از دوره های مختلف پیش تاریخ،علامی،هخامنشی،اشکانی،ساسانی و همچین اشیای دوره اسلامی نگهداری میشود